Eerste indruk - nieuwe Crystal Castles

De tweede plaat van Crystal Castles (zie hiernaast de spooky cover) zou pas in de herfst uitkomen, maar is nu al gelekt. Zo extreem zien we het niet vaak. Dit weekend kun je de plaat downloaden op de site van het Amerikaanse duo, volgende maand (24 mei!) ligt hij in de schappen. Enfin, voor een review ga ik niet zo lang wachten, dus bij deze een korte beschrijving van de eerste indruk, en stiekem alvast twee van de betere video's.

De tweede plaat van Crystal Castles is weer naamloos, dus hoe de plaat te noemen? Zullen we het maar gewoon op Crystal Castles houden? Het electroduo uit Los Angeles maakte furore met het eerste album. Ik ben benieuwd of iemand vijf jaar terug had gedacht dat punkers (bestaan die überhaupt nog? ja!) ooit nog eens verdomd pakkende nintendobliepjes in hun muziek zouden gebruiken. Nog een flinke laag noise en avant-garde er overheen en je hebt de eerste plaat. Punk, electro, noise, avant-garde, ADHD, zo vreemd is de vriendschap met stadsgenoot HEALTH niet.


Niet schrikken: de nieuwe Crystal Castles is anders. Bij de eerste vier nummers merk je nog niet dat de tweede plaat anders is. De sound is haast identiek gebleven, de productie lijkt een stuk meer richting electro verschoven. Het duo kiest ervoor een gladder productie te gebruiken, maar duidelijk met de handrem erop. Celestica is een prachtig uitgesmeerd nummer, gevolgd door Doe Deer, het grootste freak-out moment van de plaat. Krakende bassen, beats per minute flink omhoog en Alice zoals we haar leerden kennen. Na anderhalve minuut is het nummer voorbij, waarna Baptism begint. Noiselaagje voor noiselaagje ontvouwt zich een minimale soundscape. Niet slecht, maar we hebben beter gehoord van Crystal Castles.

Daarna zetten de veranderingen zich door. Korte schreeuwerige nummers hebben plaatsgemaakt voor wat melodischer en minimalistischer werk van om en nabij de vijf minuten. Leuk en aardig, dat Crystal Castles zo'n zelfde stap maken als je vrienden van Fuck Buttons en HEALTH. Het pakt duidelijk niet goed uit. De spanning neemt nummer voor nummer af, pas bij Intimate (nummer 13 van 14 alweer!) schrik je even wakker. Dát is pas een muur aan noise, dát is pas een dansbare groove.


Eerste indruk? Wat tegenvallend. Het eerste album stond vol met direct beklijvende nummers. Ze waren klaar voordat je het wist en de adrenaline gierde na beluistering nog enkele minuten door het lijf. Dit album lijkt op het eerste gezicht te langdradig voor een opwindende act. Erger nog, de nummers lijken überhaupt aan kracht verloren te hebben. Dit weekend is hier een kort verslag van het concert in Trouw Amsterdam te lezen. To be continued dus.


Crystal Castles - Celestica


Crystal Castles - Doe Deer