Crystal Castles is de André Rieu van de hipsters

Electro, noise en punk en ADHD, Ethen Kath en Alice Glass maakten met hun eigenzinnige sound furore op het naamloze debuut. De live-optredens zijn al helemaal een happening, met name dankzij de tot het extreme doorgevoerde emo-act van zangeres Alice. Het tweede album – ook naamloos en vervroegd uit – oogt op het eerste gezicht een stuk subtieler; korte schreeuwnummers hebben plaatsgemaakt voor minuten durende minimalistische electronummers. Eenzelfde move van stadsgenoten Fuck Buttons pakte niet onaardig uit, maar wat moet meisje Alice daar nou mee?

Het kleine meisje (met zwarte eyeliner, zwart haar, skinny jeans, all stars en een leren jack) komt met een stroboscoop in de hand op en verblind het publiek. Het publiek is nog bezig met zijn ogen te bedekken als de eerste schreeuwen uit haar (voor zo’n klein meisje) enorme mond komen. Niemand heeft enig idee hoe ze klinkt, haar stem is altijd vervormt door effecten.

De act is de vaste pijler van de groep. Alice stagedived tien maal, gaat twintig maal het publiek in en sterft wel duizend maal. Bij elk van deze moves hoort een bizarre blik van ongeloof en paniek. Als Alice springt, schreeuwt of danst doet ze dit venijniger dan welke hedendaagse entertainer dan ook. Het is de rauwe sound en energieke live-act die Crystal Castles zoden aan de dijk heeft gezet.

Want laten we eerlijk wezen: aan de kwaliteit van veel van de nummers werd twee jaar terug bij hun debuutalbum al getwijfeld. Het tweede album is er niet veel op vooruit gegaan, en mist ook nog eens echte uitschieters zoals Alice Practice. Live is de plaat echter wel iets waar het duo op voort kan bouwen. De twee nemen vaker wat gas terug. Ze geven het publiek zo de ruimte om samen met Alice wild te dansen op soundscapes, die de onder zijn capuchon verborgen Kath (ja, die is er ook nog) uit zijn apparatuur tovert. En als het moment daar is, dan mag Alice weer haar kunstjes doen. Wonder boven wonder bewijst de act dat het op deze manier langer dan een uur interessant kan blijven, iets waar toch sterk aan getwijfeld werd door critici.

Crystal Castles is de André Rieu van de hipsters. Hun act kan niet veel verder doorgezet worden, anders dan wordt er aan geloofwaardigheid ingeboet. Alice doet niets anders dan elk ander optreden in de voorbije twee jaar. Krijs hier, stagedive daar. Dan sterft ze weer zogenaamd met een gekwelde blik. Het blijft indrukwekkend. Je betrapt jezelf steeds weer, denkend: wat is zíj emo! Maar in principe is het weinig anders dan wat Rieu doet, want wat is die man toch vrolijk. Op plaat heeft Crystal Castles dan wel voor een subtielere aanpak gekozen (waarover eerder bericht), live is er weinig veranderd. Een opluchting voor het kleine meisje in het zwart.